സമൂഹത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു വിഭാഗം പലവിധ വൈകല്യങ്ങളാല്‍ പ്രയാസപ്പെടുന്നവരാണ്‌. മറ്റുള്ളവരുടെ പിന്തുണയില്ലാതെ ഇവര്‍ക്ക്‌ ജീവിക്കുക ക്ലേശകരമായിരിക്കും. അവര്‍ മാത്രമല്ല, അവരുടെ മാതാപിതാക്കളും കുടുംബവുമൊക്കെ അവര്‍ക്കുവേണ്ടി കുറെയേറെ സഹിക്കേണ്ടിവരും. പ്രായത്തിനനുസരിച്ച വളര്‍ച്ചയില്ലാത്തതിനാല്‍ യൗവ്വനം പിന്നിട്ടിട്ടും മാതാപിതാക്കള്‍ അവരെ കൊച്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ ഒക്കത്ത്‌ കൊണ്ടുനടക്കേണ്ട സ്ഥിതിയൊന്നോര്‍ത്തു നോക്കൂ. അവര്‍ കിടന്ന കിടപ്പില്‍ തന്നെ കാലം കഴിക്കുന്നു. സംസാരിക്കാനോ പ്രതികരിക്കാന്‍ പോലുമോ ശേഷിയില്ലാത്തവര്‍ ഇക്കൂട്ടത്തിലുണ്ട്‌. കിടക്കയില്‍ തന്നെ മലമൂത്രവിസര്‍ജനം പോലും നടത്തുന്നവര്‍. ശാരീരിക വളര്‍ച്ചയുണ്ടെങ്കിലും ബുദ്ധി വളര്‍ച്ചയില്ലാത്ത മറ്റൊരു വിഭാഗമുണ്ട്‌. ഇരുപതും ഇരുപത്തഞ്ചും വയസ്സായിട്ടും മൂന്നു വയസ്സുകാരന്റെ ബുദ്ധി വളര്‍ച്ചയുള്ളവര്‍. മന്ദബുദ്ധിയുള്ളവരെക്കാള്‍ വിഷമസ്ഥിതിയിലാണ്‌ ബുദ്ധിഭ്രമം സംഭവിച്ചവര്‍. വീട്ടിലും തൊടിയിലുമൊക്കെ ഇഴജന്തുക്കളെപ്പോലെ ഇഴഞ്ഞു ജീവിക്കുന്നവര്‍! ഒരു മാതാവിന്‌ ജീവിതാന്ത്യം വരെ കണ്ണീരു കുടിക്കാന്‍ ഇതില്‍പരം എന്തുവേണം?
പക്ഷേ, വാര്‍ത്തകളിലും അനുഭവത്തിലും ഇത്തരം ചില ദൃശ്യങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍ മാത്രമേ നമുക്ക്‌ ഇങ്ങനെയൊരു വിഭാഗത്തെക്കുറിച്ച്‌ തന്നെ ഓര്‍മവരൂ. അതും വളരെ നിസ്സംഗമായി. യാതൊരു വൈകല്യവുമില്ലാത്ത പ്രകൃതത്തില്‍ നമ്മെ സൃഷ്‌ടിക്കുകയും നല്ല സന്താനങ്ങളെ പ്രദാനംചെയ്യുകയും ചെയ്ത സ്രഷ്‌ടാവിനെ സ്‌തുതിക്കാന്‍ പോലും നമുക്ക്‌ ആ കാഴ്‌ചകള്‍ പ്രചോദനമാകുന്നില്ലെങ്കില്‍, അത്തരം സഹോദരങ്ങളെ സഹായിക്കാന്‍ നമുക്കെങ്ങനെ മനസ്സുവരും?
ഇരുപത്‌ വയസ്സുള്ള, ബുദ്ധിവളര്‍ച്ചയില്ലാത്ത, ശരീരം ശോഷിച്ച ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയെ വീട്ടില്‍ കെട്ടിയിട്ട്‌ വളര്‍ത്തുന്ന ഒരു ഉമ്മയെക്കുറിച്ച്‌ ഈയിടെ ഒരു പത്രറിപ്പോര്‍ട്ട്‌ വായിച്ചിരുന്നു. ആദ്യവായനയില്‍ ആ ഉമ്മയുടെ മനുഷ്യത്വരാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ നമുക്ക്‌ അറപ്പ്‌ തോന്നും. എന്നാല്‍ ആ സ്ത്രീ മനം നൊന്തുനീറിക്കൊണ്ട്‌ അങ്ങനെ ചെയ്യാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതയായിരുന്നു. ഭര്‍ത്താവ്‌ ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ അവര്‍ക്ക്‌ കുടുംബം പുലര്‍ത്താനും ഈ മകന് മരുന്നും ആഹാരവും നല്‌കാനും നിത്യത്തൊഴിലെടുക്കാതെ നിര്‍വാഹമില്ല. കെട്ടിയിട്ടില്ലെങ്കില്‍ അവന്‍ എവിടെയൊക്കെ പോകുമെന്നോ എന്തൊക്കെ ചെയ്യുമെന്നോ ഊഹിക്കാനാവില്ല. പിന്നെ പട്ടിയെപ്പോലെ കെട്ടിയിടുകയല്ലാതെ എന്തുചെയ്യും?
സമൂഹത്തില്‍ വൈകല്യംകൊണ്ടും അനാഥത്വംകൊണ്ടുമൊക്കെ വേദന തിന്നുന്നവരെ കൈപ്പിടിച്ചു ഒപ്പം കൊണ്ടുപോകാന്‍ സംവിധാനങ്ങള്‍ ആവശ്യമാണ്‌. വിധവകള്‍ക്കു വേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവര്‍ ദൈവമാര്‍ഗത്തിലാണെന്ന്‌ നബിതിരുമേനി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ. തീര്‍ച്ചയായും എല്ലാ അശരണര്‍ക്കും ദുര്‍ബലര്‍ക്കും വേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവര്‍ ദൈവവഴിയില്‍ തന്നെയായിരിക്കും. എന്നാല്‍, മുസ്ലിം സമൂഹം ഈ വഴിക്ക്‌ വേണ്ടത്ര ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടോ? സഹോദര സമുദായമായ ക്രൈസ്‌തവര്‍, സമൂഹത്തിലെ അശരണര്‍ക്കു വേണ്ടി നിരവധി സ്ഥാപനങ്ങള്‍ സ്ഥാപിച്ചു മാതൃകാപരമായി നടത്തുന്നുണ്ട്‌. മുസ്ലിംകളുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ അത്തരം സ്ഥാപനങ്ങള്‍ തുലോം കുറവാണ്‌. സ്‌നേഹത്തെയും കാരുണ്യത്തെയും സംബന്ധിച്ചുള്ള മതപാഠങ്ങള്‍ പ്രയോഗത്തില്‍ വരുത്താന്‍ മതിയായ ശ്രമമില്ലെന്നല്ലേ അതിനര്‍ഥം?
അബ്‌ദുല്ലാഹിബ്‌നു ഉമ്മിമക്തൂമിനെ പരാമര്‍ശിക്കുന്ന വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനിലെ `അബസ' അധ്യായത്തിലെ വചനങ്ങള്‍, അബലരും അശരണരുമായ വിഭാഗത്തിന്‌ സമൂഹം നല്കേണ്ട പരിഗണനയെയും ആദരവിനെയും കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തമായ താക്കീതാണല്ലോ. അതിന്റെ ഗൗരവം നാം ഉള്‍ക്കൊള്ളാറുണ്ടോ? അവരെ പരിഗണിച്ച്‌ ആദരിക്കുന്നില്ലെന്നതു പോകട്ടെ, അവഗണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു നാം. കാഴ്‌ചയ്‌ക്കും ശ്രവണത്തിനും ശരീരാവയവങ്ങള്‍ക്കും വൈകല്യമുള്ളവരെ രണ്ടാംകിടക്കാരായി കാണുന്നതാണ്‌ നമ്മുടെ അബോധമനസ്സ്‌. കണ്ണുപൊട്ടന്‍, ചെകിടന്‍, മുടന്തന്‍ തുടങ്ങിയ വിളിപ്പേരുകള്‍ പരിഹാസസൂചകവും അപമാനകരവുമായാണല്ലോ സമൂഹം കാണുന്നത്‌. അന്ധരിലും ബധിരരിലും വികലാംഗരിലുമൊക്കെ അപകര്‍ഷത അടിച്ചേല്‌പിക്കുന്നതാണ്‌ ഇത്തരം പ്രയോഗങ്ങള്‍ പോലും.
ഇസ്ലാമിക സംഘടനകള്‍ പാര്‍ശ്വവത്‌കൃതരായ സഹോദരങ്ങളെ സര്‍വത്ര പരിഗണിക്കാന്‍ ബാധ്യസ്ഥരാണ്‌. അതിന് ഇസ്ലാമിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ മുഖ്യധാരയ്‌ക്കു മാത്രം ഇടമുള്ള പൊതുപ്രവണതയ്‌ക്കു മാറ്റമുണ്ടാകണം. പാര്‍ശ്വവത്‌കൃതരെ ശാക്തീകരിക്കുകയും സ്വയം പര്യാപ്‌തരാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനുപകരിക്കുന്ന പദ്ധതികള്‍ ഉണ്ടാകണം. അവരുടെ ഭാഷകളിലും ഇസ്ലാം ജീവിക്കണം. അവരുടെ പ്രതിഭയും ക്രിയാത്മകതയും അംഗീകരിക്കുകയും മുഖ്യധാരയോട്‌ ചേര്‍ത്ത്‌ അവരെ ഉയര്‍ത്തുകയും വേണം. എക്കാലവും കരുണ യാചിക്കുന്നവനായിരിക്കാന്‍ ഒരു മനുഷ്യനെയും അവന്റെ അന്തസ്സ്‌ അനുവദിക്കില്ല. ഐ എസ് എം തുടങ്ങിവെച്ച അന്ധരും ബധിരരുമടക്കമുള്ള പാര്‍ശ്വവത്‌കൃതര്‍ക്കു വേണ്ടിയുള്ള പദ്ധതികള്‍ ആ വഴിക്കുള്ള ചെറിയ കാല്‍വെപ്പുകള്‍ മാത്രമാണ്. അതു മുന്നോട്ടുകൊണ്ടുപോകാന്‍ പ്രവര്‍ത്തകരും സമൂഹവും മുന്നോട്ടുവരണം.
ഐ എസ് എം, എം എസ് എം, എം ജി എം തുടങ്ങിയ പ്രസ്ഥാന ഘടകങ്ങള്‍ 2010ല്‍ ആരംഭിക്കുന്ന പുതിയ ടേമിലേക്കുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ്‌ പ്രക്രിയ ആരംഭിച്ച ഘട്ടമാണിത്‌. ഒരു സംഘടനയുടെ കരുത്തും ശേഷിയും നിര്‍ണയിക്കപ്പെടുന്ന പ്രാഥമിക ഘട്ടമാണ്‌ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്‌. സംഘടനാ ചട്ടങ്ങളനുസരിച്ചുള്ള കൃത്യമായ മാര്‍ഗനിര്‍ദേശ വിജ്ഞാപനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ജനാധിപത്യമര്യാദകള്‍ പാലിച്ചുകൊണ്ടാണ്‌ പ്രസ്ഥാന ഘടകങ്ങളില്‍ ഈ പ്രക്രിയ പൂര്‍ത്തിയാക്കുന്നത്‌. `മതേതര ജനാധിപത്യ'ത്തിന്റെ ലേബലുള്ള പല രാഷ്‌ട്രീയ സാമൂഹ്യസംഘടനകളിലും ടാലന്റ്‌ ടെസ്റ്റും ഇന്റര്‍വ്യൂവും നടത്തിയോ, മുകളില്‍ നിന്നുള്ള നാമനിര്‍ദേശമനുസരിച്ചോ `തെരഞ്ഞെടുപ്പു' നടത്തുന്ന ഇക്കാലത്ത് പ്രവര്‍ത്തകരുടെ പൂര്‍ണ സമ്മതിപ്രകാരമുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ്‌ സംവിധാനം ചെറിയകാര്യമല്ല.
Posts
